Tadeusz Brudnik, urodzony 30 sierpnia 1896 roku w Niepołomicach, był postacią niezwykle istotną w historii Polski. Jako starszy sierżant Wojska Polskiego, jego zaangażowanie w walkę o niepodległość naszego kraju przyniosło mu szczególne wyróżnienia. Zmarł w tym samym mieście, w którym przyszedł na świat, 8 grudnia 1956 roku.
W ciągu swojego życia Tadeusz Brudnik nie tylko służył w wojsku, ale również aktywnie uczestniczył w ruchu niepodległościowym, co zaowocowało jego odznaczeniem Orderem Virtuti Militari, jednego z najwyższych odznaczeń wojskowych w Polsce.
Życiorys
Urodziny Tadeusza Brudnika miały miejsce 30 sierpnia 1896 roku w Niepołomicach, gdzie przyszedł na świat w rodzinie Andrzeja oraz Marii z Fitowskich. Kształcił się w szkole ludowej oraz na kursach związanych z handlem. Już od młodych lat angażował się w działalność społeczną, będąc członkiem Drużyn Strzeleckich oraz Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.
W 1914 roku dołączył do Legionów Polskich, początkowo będąc częścią 6 kompanii 2 pułku piechoty. Jednak na własną prośbę przeniósł się do 3 pułku piechoty. W lutym 1918 roku przydzielono go do Korpusu Posiłkowego, jednak wkrótce został internowany na Węgrzech. 10 kwietnia 1918 roku nastąpiło jego wcielenie do c. i k. Pułku Piechoty Nr 45, skąd trafił na front włoski, gdzie stacjonował do 25 października 1918 roku.
W grudniu 1918 roku, po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, wstąpił do wojska, otrzymując przydział do 15 pułku piechoty „Wilków”. Po ukończeniu kursu podoficerskiego, uzyskał stopień sierżanta oraz mianowanie na stanowisko szefa kompanii szkolnej. Aktywnie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej jako członek 9 kompanii 15 pułku piechoty. W sierpniu 1920 roku, wraz z grupą piętnastu żołnierzy, odegrał kluczową rolę w obronie pod Piszczą, gdzie skutecznie odparł siedem ataków wroga. Dodatkowo pod Nasielskiem zdołał obszedł skrzydło przeciwnika, co zmusiło go do odwrotu. 5 września tego samego roku wyróżnił się w ataku na Stefanowicze, co przyniosło mu odznaczenie Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari oraz awans na starszego sierżanta.
Po zakończeniu działań wojennych Tadeusz Brudnik kontynuował służbę wojskową, jednak po sześciu latach został zwolniony ze względu na pogarszający się stan zdrowia. Gdy zakończył karierę wojskową, pracował jako pracownik kontraktowy w XIV grupie uposażenia w 2 dywizjonie pociągów pancernych w Niepołomicach, gdzie pełnił funkcję stróża strzelnicy. Niestety, przez wiele lat zmagał się z problemami ze wzrokiem, co ograniczało jego codzienną aktywność. Zmarł w Niepołomicach, gdzie również został pochowany.
W życiu osobistym był żonaty z Wandą Szczęsną. Para doczekała się syna Tadeusza, który przyszedł na świat 21 grudnia 1921 roku.
Ordery i odznaczenia
Wśród licznych osiągnięć Tadeusza Brudnika, uwagę zwracają jego odznaczenia, które stanowią dowód jego heroicznych czynów oraz poświęcenia. Oto lista wyróżnień, które otrzymał:
- krzyż srebrny Orderu Virtuti Militari nr 146,
- krzyż Niepodległości,
- krzyż Walecznych,
- medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
- medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
- brązowy medal Waleczności.
Przypisy
- a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
- Kolekcja ↓, s. 4.
- Kolekcja ↓, s. 2.
- Wiącek 1929 ↓, s. 39.
- a b c d e f Polak (red.) 1993 ↓, s. 27.
- a b Kolekcja ↓, s. 1.
- Kolekcja ↓, s. 3, 4.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Antoni Łukasiewicz (podpułkownik) | Walerian Czuma | Ludwik Nazimek | Beniamin Obstler | Józef Wimmer | Józef CzumaOceń: Tadeusz Brudnik