Maksymilian Matakiewicz

---

Życiorys

Maksymilian Matakiewicz urodził się w rodzinie inteligenckiej, będąc synem Antoniego i Augusty Kołodziejów. Był również bratem Antoniego. W roku 1893 zakończył naukę w szkole realnej w Krakowie, gdzie zdał maturę w V Liceum Ogólnokształcącym. Następne lata, od 1893 do 1899, poświęcił studiowaniu na Wydziale Inżynierii Politechniki Lwowskiej, a dyplom inżyniera uzyskał w 1900 roku.

Od 1 czerwca 1899 do 30 kwietnia 1900 pracował jako asystent w Katedrze Budownictwa Wodnego Politechniki Lwowskiej, a następnie objął stanowisko adiunkta. W latach 1901–1905 był zatrudniony w Krajowym Oddziale Hydrograficznym we Lwowie, a od 1905 roku działał w Departamencie Wodnym Namiestnictwa we Lwowie, gdzie uzyskał doktorat w tym samym roku. W latach 1907–1909 pełnił funkcję kierownika katedry budownictwa wodnego na Politechnice Lwowskiej i od 1909 roku zaczął pełnić rolę profesora nadzwyczajnego tej uczelni. Został również dziekanem Wydziału Inżynierskiego, a w roku akademickim 1919/20 pełnił funkcję rektora Politechniki Lwowskiej.

W latach 1919 i 1920 Matakiewicz był redaktorem „Czasopisma Technicznego”. W późniejszych latach brał udział w obronie Lwowa między 1918 a 1919 rokiem. Warto dodać, że był aktywnym członkiem Rady Miejskiej Lwowa w latach 1921–1930 i w latach 1927–1928 pełnił funkcję zastępcy komisarza rządowego miasta. Udzielał się również jako minister robót publicznych w rządzie Kazimierza Bartla oraz Walerego Sławka w latach 1929–1930.

W trakcie swojej kariery był członkiem wielu towarzystw naukowych, takich jak Towarzystwo Naukowe we Lwowie, Towarzystwo Naukowe w Warszawie oraz Polskie Towarzystwo Politechniczne. Pełnił również rolę prezesa Akademii Nauk Technicznych w latach 1931–1933. Ostatecznie zmarł we Lwowie i został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim (sektor 77, pole 71, grobowiec 68). W jego grobowcu spoczywa także jego córka, dr Helena Matakiewiczówna, która była asystentką Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.

W 2022 roku, w wyniku inicjatywy Premiera RP Mateusza Morawieckiego, grobowiec Matakiewiczów przeszedł restaurację. Projekt ten został zrealizowany we współpracy z Fundacją Dziedzictwa Kulturowego oraz Kancelarią Prezesa Rady Ministrów.

Ordery i odznaczenia

W uznaniu za swoje zasługi, Maksymilian Matakiewicz otrzymał szereg prestiżowych odznaczeń, które świadczą o jego wyjątkowej pracy i oddaniu. Wśród najważniejszych wyróżnień znajdują się:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, który przyznano mu 10 listopada 1927 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, który odebrał po raz pierwszy 11 listopada 1936 roku,
• drugi Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 25 marca 1938 roku.

Publikacje

W ramach cyklu podręczników akademickich Maksymilian Matakiewicz w znaczący sposób przyczynił się do literatury naukowej. Jego prace stanowią istotny wkład w rozwój wiedzy z zakresu budownictwa wodnego oraz regulacji rzek.

Pierwsze dwa tomy tego cyklu zostały napisane przez profesor Józefa Rychtera, natomiast Maksymilian Matakiewicz jest autorem pozostałych publikacji, w tym:

• Zasady budowy wodociągów Część III, Lwów 1914 (współautorzy Z. Ciechanowski i K. Pomianowski),
• Budowa jazów Część IV, Lwów 1920,
• Regulacja rzek Część V, Lwów-Warszawa 1923,
• Żegluga śródziemna i budowa dróg wodnych Część VI, Warszawa 1931,
• Zasady wyzyskiwania sił wodnych, pomiary i obliczenia wodne Część VII, (współautor Michał Mazur), Lwów 1936.

Warto również zwrócić uwagę na inne istotne publikacje, jakie stworzył Matakiewicz:

• Budownictwo wodne. Cz. 1.2, Jazy, Lwów 1911,
• Światowe drogi wodne a regulacja Wisły, Lwów-Warszawa 1921,
• Drogi wodne w Polsce, Warszawa 1917.

---

Oceń: Maksymilian Matakiewicz

---