Józef Fiema

---

Życiorys

Ukończył Gimnazjum Nowodworskiego w Krakowie, a maturę uzyskał w 1928 roku. Po tym etapie życia, w latach 1928-1932 kontynuował studia w Lublinie. W 1933 roku obronił pracę magisterską na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Z tą uczelnią związał się w 1934 roku, rozpoczynając pracę jako młodszy asystent wolontariusz w Katedrze Prawa Cywilnego.

W 1936 roku awansował na zastępcę asystenta, a dwa lata później został starszym asystentem. W okresie swojej pracy naukowej, publikował liczne artykuły i zasiadał w redakcji „Przeglądu Prawa i Administracji”. Tutaj również obronił pracę doktorską pod merytorycznym nadzorem prof. Stanisława Kulczyńskiego w 1937 r. Oprócz działalności akademickiej, odbył aplikację sądową, a od grudnia 1936 r. pracował w Zarządzie Miejskim Lwowa aż do lutego 1939 r.

W czasie kampanii wrześniowej pełnił rolę dowódcy plutonu w 14 Pułku Ułanów, gdzie został ranny. Po zakończonym leczeniu, w lutym 1940 r., trafił do oflagu, a przez czas wojny zmieniał miejsca osadzenia. W końcu uzyskał wolność w maju 1945 roku, biorąc aktywnie udział w tajnym nauczaniu na kursach uniwersyteckich.

Po powrocie do Polski, rozpoczął pracę na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego w grudniu 1945 r. i w krótkim czasie przeszedł przez szczeble kariery akademickiej, od starszego asystenta w 1946 r., przez adiunkta, do zastępcy profesora, a w 1956 r. został profesorem nadzwyczajnym. W swoich pierwszych latach na uczelni zorganizował bibliotekę dla katedr prawa cywilnego.

Pełnił także wiele funkcji akademickich, w tym prodziekana w latach 1950-1951 oraz dziekana Wydziału Prawa i Administracji w latach 1958-1959, był również członkiem senatu i prorektorem Uniwersytetu Wrocławskiego w latach 1952-1954.

W 1959 roku podjął pracę w Wyższej Szkole Ekonomicznej we Wrocławiu, gdzie został kierownikiem Katedry Prawa na Wydziale Ekonomiki Przedsiębiorstwa. W tym samym roku wybrano go rektorem tej uczelni, a w 1962 roku, na drugą kadencję, której nie zdołał dokończyć z powodu pogarszającego się zdrowia, złożył rezygnację w 1966 roku. Pracował na WSzE aż do 1968 roku, a następnie ograniczył swoją aktywność zawodową do współpracy z UWr, gdzie kierował Katedrą Prawa Cywilnego. W 1969 r. objął posadę dyrektora nowo utworzonego Instytutu Prawa Cywilnego, którym kierował aż do śmierci.

W 1946 r. przystąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, a po jej fuzji z PPR stał się członkiem PZPR. W latach 1957-1963 był członkiem egzekutywy KW PZPR, a w latach 1964-1968 zastępcą członka KC PZPR. Zmarł 5 grudnia 1979 r., a jego miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu osobowickim we Wrocławiu.

---

Oceń: Józef Fiema

---